Το βιβλίο του Ιωάννη Γ. Τσάτσαρη «Ο Ανθρωπός στην Αγνωστη Πορεία του. Η Αποκάλυψη» που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2005, κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Έπιστος. Η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου αυτού οδήγησε και στην έκδοσή του στα Αγγλικά με τον τίτλο “Man on his Unknown Course – The Revelation”.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κινούμενος πάντα από τις εσωτερικές μου διακινητικές κραδασμικές συναισθήσεις, βρίσκομαι και πάλι στην θέση να λογογραφώ την εισαγωγή και αυτού του βιβλίου, ενός βιβλίου πάρα πολύ σημαντικού για εκείνους που πραγματικά θέλουν να προστατεύσουν στον εαυτό τους από τις πτώσεις που δημιουργούν τα ειδικά Αντινομικά στοιχεία μέσα στον πλανήτη αυτόν. Το βιβλίο αυτό το έγραψα, επειδή ήθελα να συμπληρώσω μια τριλογία συγγραμμάτων που να παρουσιάζει την λειτουργική βιοσύνθεση της Δημιουργίας, αλλά και την ατομική βιολειτουργική πορεία του πλανητικού αυτού συστήματος, αναλύοντας πώς λειτουργούν οι ενδοσυσχετισμένες θέσεις της Αντινομίας και της Νομίας, που διαμορφώνουν την αποτελεσματικότητά τους πάνω στην επενέργηση της αποστολικής τους θέσης. Λέγω «αποστολικής τους θέσης» διότι, και η Αντινομία και η Νομία, είναι εξίσου αποστολικές. Αλλά, στους χώρους του Ενδιάμεσου Σύμπαντος, στο οποίο ανήκει και η Γη, έχουμε προβάδισμα της Αντινομίας και αντίσταση-άμυνα από την Νομία.

Στο βιβλίο αυτό αποκαλύπτω πώς λειτουργεί η αόρατη κυριαρχικότητα του ασυνειδήτου, γιατί λειτουργεί έτσι και ποια είναι τα παραγόμενα λειτουργικά της αποτελέσματα. Διότι, ο άνθρωπος, δεν έφτασε ποτέ στην αντίληψη που θα τον βοηθούσε να προσεγγίσει τις περίεργες εκείνες λειτουργικές καταστάσεις που διαμορφώνουν τον αισθησιακό του χώρο με τέτοιον τρόπο, που να επιθυμεί και να θέλει, χωρίς όμως να γνωρίζει σε ποιους κανόνες κατατάσσεται το «επιθυμώ» και το «θέλω» και τι μπορούν αν του προσδιορίσουν ως ατομική του πορεία. Η γραφή αυτή αναφέρεται στην μυστηριακή κατάσταση της Νομικής, αλλά, κυρίως, της Αντινομικής Αρχής, που σκοπό της έχει να λειτουργεί μυστηριακά, αλλά χωρίς σταθερή τοποθέτηση μέσα σε ένα λειτουργικό πρόγραμμα. Η Αντινομική μυστηριακή Τάξη είναι ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο φυσικό λειτούργημα, που έχει ως αρχή του να κυριαρχεί πάνω στα βιογονικά πεδία και να φέρνει τον άνθρωπο σε δυσμενείς μελλοντικές πορείες, όπου θα βιώνει την πτώση σε πεδία κατώτερης ή κατώτατης βιολογικής λειτουργικότητας. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, από τότε που ξεκίνησε η γραφή του λόγου ως σοφία – κάτι που είχαν προσχεδιάσει με μια επιθυμία για μάθηση οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά και άλλοι λαοί- προσπάθησαν πάρα πολλοί να αναφέρουν κάποια συμπεράσματά τους για την αλήθεια της ζωής. Όμως, δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν την ουσιαστική κατάσταση της αόρατης μυστηριακής φύσης της Γης, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν πώς στοιχειοθετεί και παρουσιάζει το δημιούργημά της που λέγεται «άνθρωπός», αλλά και όλα τα άλλα δημιουργημένα ζωικά στοιχεία. Δεν μπόρεσε κανείς να αντιληφθεί ότι, ενώ όλα τα άλλα ζωικά στοιχεία του πλανήτη είναι τοπογονικά, ο άνθρωπος είναι μεταγονικός. Μεταγονείται πάντοτε σε άλλους χώρους, σε άλλα μέρη και σε άλλες επιπεδιακές θέσεις του Σύμπαντος.

Εξαιτίας αυτή της φυσικής λειτουργικότητας του ανθρώπου να εισέρχεται σε μεγάλες διακινητικές λειτουργίες για να δημιουργήσει μια εξελικτική κατάσταση στην πορεία του, προκειμένου να ανέλθει σε ανώτερες βιολογικές συνθέσεις, που λέγονται «Άνω Σύμπαντα», ο άνθρωπος έχει επωμισθεί ένα μεγάλο φορτίο αποστολής. Όμως, εάν το φέρει εις πέρας, οπωσδήποτε θα αξιωθεί να απολαύσει εκείνα ακριβώς που, τα Ενδιάμεσα Σύμπαντα, ούτε καν μπορούν να τα προσεγγίσουν. Και μιλώ για απλή προσέγγιση και όχι για πλήρη συνγόνιση, επειδή, από την στιγμή που για να συστοιχειωθεί, συνγονισθεί και ζωοποιηθεί ένας άνθρωπος, θα πρέπει να περάσει μέσα από ανθρώπινο βιολογικό συστοιχείωμα, εκείνο των γονιών του, θα έχει την επιβάρυνση της φόρτισης των παθητικών καταστάσεων των προηγούμενών του, συν την δική του αποστολική τοποθέτηση, που έχει να ολοκληρώσει ως έργο. Έτσι, έχει την επιφόρτιση των συμπλεγματικών καταστάσεων των προγόνων του, έχει την ατμοσφαιρική διαμόρφωση της Αντινομικής Αρχής που διέπει τον πλανήτη, έχει και την αποστολή του. Και καμμία αποστολή δεν είναι ένα απλό τραγούδι. Είναι ένα έργο πολύ σοβαρό, εφόσον εκείνος που το κάνει, θα πρέπει να εισέλθει σε ειδικές λειτουργικές καταστάσεις, για να αντιμετωπίσει θέματα που υπάγονται και παράγονται μέσα από την Αντινομική φύση. Εφόσον, λοιπόν, ο άνθρωπος είναι διακινητικός, εάν καταφέρει και ξεπεράσει όλα τα εμπόδια της Αντινομικής φύσης, τότε θα γίνει ο αξιωματούχος εκείνος που θα επιλεγεί για να εισέλθει στα Άνω Σύμπαντα, και από εκεί θα πάρει σιγά-σιγά και διοικητικές θέσεις που, για τα Ενδιάμεσα Σύμπαντα, θα προσδιορίζονται πάντοτε ως Αρχές και όχι ως απλοί θνητοί της μετάλλαξης και ανακατάταξης.

Σε αυτό το βιβλίο προσπάθησα να αποκαλύψω την μυστηριακή κατάσταση της Αντινομικής φύσης που γονογεννά μέσα στο κάθε άτομο την θέση που ονοματολογείται «ασυνείδητο». Το ασυνείδητο δεν είναι ένας ατομικός παράγοντας που μπορούμε να τον δούμε υλοποιημένο ή σταθεροποιημένο. Το ασυνείδητο είναι μια αιθερική σύνθεση της βιολογικής λειτουργικότητας της Αντινομικής Αρχής που εισέρχεται στην βιολογική μας κατάσταση ως ένα λειτουργικό αιθερικό και υλικό στοιχείο για να προσδιορίσει μέσα μας αντιθέσεις. Εάν δεν προσέξουμε, μας δεσμεύει εύκολα κάτω από την κυριαρχία των ψευδαισθήσεων. Για να μπορεί να έχει επεκτατική τοποθέτηση και αφομοιωτική επενέργηση πάνω στον άνθρωπο, διαμορφώνει την επιρροή του και την επιμόρφωσή του πάνω στις αισθήσεις του ανθρώπου. Οι αισθήσεις, στις οποίες ανατρέχει κατά κανόνα το ασυνείδητο, για να τις εμπλέξει, να τις δεσμεύσει και να τις αφομοιώσει κάτω από την δικιά του θέση, είναι τέσσερεις: αφή, γεύση, όραση και ακοή. Μέσα σε αυτές τις τέσσερεις συνυπάρχουν και οι υπόλοιπες αισθήσεις, αλλά και τα συνπαράγωγα αυτών. Με αυτόν τον τρόπο, το ασυνείδητο διαμορφώνει έναν οργανισμό που λειτουργεί κάτω από τις προσπάθειες του ανθρώπου να αναπτυχθεί, να δημιουργηθεί, να δημιουργήσει και να εμφανιστεί στον κόσμο ως κάποιος άξιος.

Ομως, για να πετύχει η Αντινομική Τάξη το έργο της, της έχει δοθεί από την Ανώτατη Αρχή της Δημιουργίας ένα 20% της αλήθειας, για να την προβάλει στον άνθρωπο, κι αυτός να πιστεύει ότι, αυτό το 20% -ή μέρος αυτού του ποσοστού- που ακούει από τους άλλους ή παρατηρεί ο ίδιος, είναι ακριβώς έτσι όπως το αντιλαμβάνεται. Πείθεται ότι αυτά που θα επακολουθήσουν ή αυτά που εκδηλώνονται, είναι ακριβώς έτσι όπως εμφανίζονται. Μέσα στο 5% ή στο 10% ή στο 20% της αλήθειας που προσπαθεί να γνωρίσει ή γνωρίζει ο άνθρωπος, εμπλέκει η Αντινομική Αρχή το δικό της ποσοστό και διαμορφώνει ένα όλον σε μια παραστασιακή παρουσίαση μέσα στον άνθρωπο που, ουσιαστικά, είναι φασματική. Το ασυνείδητο συνάσσει και βιολογεί τον άνθρωπο κάτω από την πειθολογία του ως συγκινησιακό αίσθημα που ανακύπτει μπροστά σε αυτήν την παραστασιακή παρουσίαση. Καθώς οι αισθήσεις του ατόμου ενεργοποιούνται από την συγκινησιακή κατάσταση της πειθούς του ασυνειδήτου, το άτομο διαμορφώνει τις πρωτοβουλίες του, τις αρέσκειές του, τα επιθυμητικά του και ένα πρόγραμμα, για να το λειτουργήσει. Πιστεύει, μάλιστα πως, κάνοντας όλα αυτά, θα νοιώσει επιτυχημένο. Δεν προσδιορίζει, όμως, μια προσπάθεια που να προσανατολίζεται προς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, που να του προσδίδει αντίληψη και πρόβλεψη για την πορεία του. Έτσι, δεσμεύεται στην αναζήτηση «επιτυχιών», και όταν τις συναντά τις αποτυχίες, αποδίδει την ενοχή στους άλλους. Όλο αυτό το έργο του ασυνειδήτου, που τόσο δύσκολο είναι στην σύλληψή του, δεν υπάρχει περίπτωση ανθρώπινη αντίληψη να το συλλάβει και να το παρακολουθήσει στην λειτουργική και διακινητική του κατάσταση ολοκληρωτικά. Μόνο ένα μέρος του μπορεί να γίνει αντιληπτό, κι αυτό μόνο εάν παρακολουθήσει ο άνθρωπος τα αποτελέσματα της κάθε επιλογής του. Αυτή η λειτουργική ασυνείδητη κατάσταση έχει διαμορφώσει απροσμέτρητο επηρεασμό πάνω στην ανθρωπότητα. Έτσι, ο άνθρωπος δημιούργησε πολλά θεματολειτουργικά για τον προσδιορισμό της ζωής του, για τα ιερά του στοιχεία, για την λεγόμενη «θέωσή» του και άλλα πολλά, που πιστεύει ότι του αποδίδουν την ολοκλήρωση και επιτυχία της αποστολής του με τέτοια βεβαιότητα, που, ενώ αποτυγχάνει παταγωδώς, αυτός νομίζει πως πέτυχε, γι’ αυτό και θα μεταβεί στους Άνω Ουρανούς. Αυτά, όμως, μόνο όταν φεύγει από εδώ βλέπει ότι δεν είναι έτσι. Διότι, όταν βρίσκεται εδώ, δεν έχει καμμία δυνατότητα να παρακολουθήσει πού πηγαίνουν, όταν φεύγουν εκείνοι των οποίων τα έργα φαίνονται καλύτερα από τα δικά του.

Αν ο άνθρωπος είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει την κατάληξη των άλλων ανθρώπων, τότε θα μπορούσε να δει ποιοι είναι οι παράγοντες που τον κάνουν να αισθάνεται την αληθοφάνεια των πραγμάτων, αλλά όχι την ουσιαστική τους αλήθεια, με αποτέλεσμα να κάνει πάντοτε κρίση στους άλλους και όχι στον εαυτό του. Εύκολα, λοιπόν, παρατηρούμε πως ο άνθρωπος δεν έχει την δυνατότητα να εισέλθει σε αυτές τις λειτουργικές τοποθετήσεις. Αυτό οφείλεται στους δύο θεσμικούς παράγοντες που επενεργούν πάνω στην λειτουργική του κατάσταση και είναι η αιθερική και η υλική υπόσταση αυτού του υπέρτατου τεχνουργήματος, που ονομάζεται «βιολογική σωματική τάξη». Και οι δύο υποστάσεις της έχουν κραδασμική φωνητική θέση. Αυτή η κραδασμική λειτουργική τους έκφραση είναι μια γλώσσα που ο άνθρωπος δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει. Μπορεί απλώς να παρακολουθήσει κάποιους μηχανισμούς της, αλλά κατά κανόνα, είναι γλώσσα που ορολογεί και εκφράζει την παθητικότητα του βιωματικού στοιχείου του ανθρώπου, που τον ακολουθεί σε όλη του την προσπάθεια εκδηλώνοντας τα αποτελέσματά της. Στο βιβλίο αυτό γίνονται ορισμένες αποκαλύψεις, που, κατά την δική μου λογική, όλοι οι άνθρωποι χρειάζεται να μελετήσουν, μήπως και, κατανοώντας τες, επισημάνουν ποια είναι η λειτουργικότητα της Αντινομίας και λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, για να μετριάσουν τουλάχιστον τις δεσμεύσεις που τους έχει κάνει δια μέσου του ασυνειδήτου. Έτσι, μπορεί να εισέλθουν στους κανόνες εκείνους που θα τους επιτρέψουν να λειτουργούν ελεγχόμενα και την Αντινομική Αρχή, ως έναν παράγοντα βιολογικής τάξης που τον έχει ανάγκη ο άνθρωπος, αλλά, ταυτοχρόνως, και την νοηματική αναζήτηση μέσα στους χώρους της Αντινομικής Αρχής, προκειμένου να παρουσιαστούν ως εκείνοι που δεν είναι ολοκληρωτικά δεσμευμένοι από αυτή. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος θα λειτουργήσει εκείνο που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν «παν μέτρον άριστον», δηλαδή θα δημιουργήσει μια ουσιαστική σχέση με τον χώρο της Γης.

Διότι, εάν αποκόψει την σχέση του με τον χώρο, τότε και ο χώρος τον αποκόβει. Αυτή η σχέση με τον χώρο θα μπορούσε να βοηθήσει τον άνθρωπο, με ελιγμούς και με προσπάθεια ανθρώπινης επιθυμίας, να κοινωνικοποιηθεί με τους άλλους, να έχει προσεγγιστικές κινήσεις και, παράλληλα, να υπηρετεί τα ψυχοπνευματικά συμφέροντα του εαυτού του, τα μόνα που ορίζουν μια πορεία για την καλυτέρευση της θέσεώς του εδώ, αλλά και στο επόμενο βήμα του μετά από εδώ. Ενώ, ταυτοχρόνως, δεν θα βρίσκεται αντίθετος με την Αντινομική Αρχή. Γιατί, εάν ο άνθρωπος βρεθεί σε αντίθεση με τον αφέντη αυτού του χώρου, τότε υποβιβάζει την θέση του, περιορίζεται σε μια τοποθέτηση εχθρού έναντι της Αντινομικής Αρχής και έτσι, βρίσκεται δεσμευμένος με την Αντινομική σύγκρουση. Εκεί, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κάνει λάθη. Διότι, όποιος πιστεύει ότι μπορεί να συγκρουστεί με την Αντινομική θέση, εμπλέκεται και δεσμεύεται, χωρίς να το καταλάβει, από το Αντινομικό στοιχείο σε συγκρουστικές διαφορές και αφοπλίζεται η δυνατότητά του να γίνει εξελίξιμο άτομο μέσα στους πνευματικούς χώρους. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά του ασυνειδήτου: να διαμορφώνει αυτήν την πολύ αριστοτεχνική σχέση της σύγκρουσης, μέσα στην οποία όλοι αισθάνονται πως έχουν δίκιο, επομένως, θα πρέπει οι άλλοι να τιμωρηθούν! Δυστυχώς, όμως, εκεί που ο άνθρωπος αποδίδει τιμωρία στους άλλους, τελικά τιμωρείται ο ίδιος από τις ίδιες του τις πράξεις… Μάθετε, λοιπόν, ότι η ατομική ασυνείδητη θέση εδώ στα Ενδιάμεσα Σύμπαντα δεν νικιέται. Προσπερνιέται. Όλα αυτά, θα τα βρείτε με λεπτομέρειες αναλυμένα μέσα στο βιβλίο αυτό. Όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να εντοπίσετε και να συγκρατήσετε εκείνα τα επωνύμια που εσείς λειτουργείτε μέσα σας. Εάν καταφέρετε να τα συγκρατήσετε, τότε θα μπορείτε να τοποθετείστε ως παρατηρητές μέσα στην κίνηση της ζωής και να ελέγχετε την κάθε σας επιθυμία και πράξη, ώστε να μην έρχεστε στα άκρα. Τα άκρα, επειδή ανήκουν στην Αντινομική Αρχή, πάντοτε βλάπτουν.

Εγώ, σας προσφέρω αυτήν την γραφή ως ένα ειδικότατο θέμα που σας αφορά. Εάν εσείς έχετε την ικανότητα να συνεστιάσετε με την συγκινησιακή σας κατάσταση και να αναπτύξετε λίγο συναισθηματισμό για τον ουσιαστικό εαυτό σας, για την θέση σας και για το απώτερο μέλλον σας, τότε είστε υποχρεωμένοι να δείξετε αυτήν την αγάπη πρώτα προς εσάς και ύστερα προς τους άλλους και, ταυτοχρόνως, να αποβάλλετε το συναίσθημα ανεύρεσης ενοχών στους άλλους. Και θα κρατηθείτε από το ανώτερο εκείνο στοιχείο που ονομάζεται «ψυχή», ως άνθρωποι που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους με μια μετριοπαθητική ταπεινότητα, αλλά και με την επιθυμία να μην δεσμευτούν από τις Αντινομικές επιθυμίες που φορτώνουν τον άνθρωπο με εκείνην την μεγάλη βαρύτητα που δεν θα του επιτρέψει να εισέλθει ποτέ στα Άνω Σύμπαντα. Και ας μην πιστεύετε εκείνους που λένε ότι, φεύγοντας από εδώ, πηγαίνουν στους «θείους Ουρανούς». Αυτά είναι φασματικές επιθυμητές φαντασίες… Τα γεγονότα της εποχής μάς φανερώνουν κάποια ύποπτα σημεία των καιρών, που μαρτυρούν ότι τα πράγματα εδώ στην Γη έχουν αλλάξει. Όλοι πιστεύουν ότι ο «πολιτισμός» μας είναι ο μεγαλύτερος που υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς προσέδωσε τις μεγαλύτερες «επιτυχίες» στην πορεία του ανθρώπου. Το πιστεύουν. Όμως δεν βλέπουν πως έχουν τυλιχθεί σε άλλες ταχύτητες, εκείνες που αναπτύσσουν οι πολιτισμικές τεχνολογίες και όλα εκείνα που οδηγούν τον άνθρωπο να τρέχει διαρκώς χωρίς ανάπαυλα και να ξεχνά να παρατηρήσει τον εαυτό του, μήπως και τον προστατεύσει από τις παγίδες, παρά τον αφήνει απροστάτευτο, κι αυτός, τρέχοντας με αυτές τις ιλιγγιώδεις «εκσυγχρονισμένες» ταχύτητες, καταλήγει στον γκρεμό. Γι’ αυτό, καλό θα είναι να προσέξετε πολύ, επειδή η σημερινή εποχή έχει διαφορετικές ταχύτητες από εκείνες που είχε κάποτε. Αυτές είναι που μας έφεραν στην επιθυμία να θέλουμε πάση θυσία να διατηρήσουμε και να σώσουμε το σώμα από τον θάνατο κάνοντας προσφορές μόνο σε αυτό και όχι στην ψυχή. Όμως, οι προσφορές αυτές τελικά δεν καταφέρνουν να το σώσουν και το σώμα φθείρεται και, όταν φεύγουμε, μένει εδώ στην Γη. Δεν γίνεται ποτέ ιδιοκτησία μας. Διότι, ο κανόνας της Αντινομικής Αρχής δεν προσδιορίζει ιδιοκτησία στην Γη. Ο κανόνας της Αντινομικής Αρχής δεν παρέχει δικαιώματα κυριαρχίας.

Αυτό μπορείτε να το παρατηρήσετε και στην βιολογική ιατρική, που μας παρουσιάζει την καθημερινή φθορά και τον θάνατο των κυττάρων έως τον καθημερινό θάνατο των ανθρώπων. Μπορείτε να το παρατηρήσετε, όμως, και στα αποτελέσματα των διαφόρων συμβάντων (ασθένειες, ατυχήματα κ.ά.) που συμβαίνουν κάθε μέρα στους ανθρώπους. Ένα από τα σπουδαιότερα θέματα που αξίζει να αναφερθούν, είναι το εξής: ο κανόνας της βιολογικής αρχής του πλανητικού αυτού συστήματος, που ανήκει στα Ενδιάμεσα Σύμπαντα, δεν προσδιόρισε πουθενά πόσο θα ζήσει ο άνθρωπος. Βέβαια, οι άνθρωποι αρέσκονται να ορίζουν κάποιους προσδιορισμούς για την διάρκεια της ζωής, αλλά, στο τέλος, τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά για πολλούς. Κατά την γνώμη μου, καλό θα είναι να κάνετε και έναν χορό μέσα στον κύκλο της βιολογικής σας κατάστασης και να παρατηρήσετε τα πλην και τα συν που διαγράφει μέσα σας το ασυνείδητο. Έτσι θα έχετε και μια πολύ ευχάριστη απασχόληση που, όταν ουσιαστικά νιώσετε την χαρά που μπορεί να σας δώσει, τότε θα αναθεωρήσετε πάρα πολλά πράγματα μέσα σας. Εγώ, αυτούς τους χορούς, τους έχω κάνει πάρα πολλές φορές μέσα μου, γι’ αυτό και βιώνω την πλήρη αποκατάσταση στους χώρους του εδώ συστήματος.

Καλόν είναι, λοιπόν, να προσέξετε, διότι τα σημεία των καιρών έχουν δώσει την παρουσία τους και, εάν δεν προσέξετε και δεν τα ερμηνεύσετε σωστά, τότε θα βρεθείτε μακριά από την ανοδική πορεία που πρέπει να ακολουθήσετε μετά από εδώ, θα βρεθείτε βιολογημένοι σε πολύ χαμηλά συμπαντικά επίπεδα. Εκεί κάτω, υπάρχουν τέτοιες λειτουργίες, που όταν ο άνθρωπος τις γνωρίσει και βιώσει τον άπειρο πόνο τους, θα πει «καλύτερα να είχα στερηθεί τα πάντα, όταν ήμουν στην Γη, παρά να δεσμευτώ εδώ κάτω, έχοντας χάσει πια την ευκαιρία μου»…

OΠIΣΘOΦYΛΛO

Από την αρχή της Δημιουργίας καταγράφηκε η διαπορευόμενη ζωή της ψυχής μέσα στους συμπαντικούς χώρους. Σε κάθε πλανητικό σύστημα ο επικοινωνιακός δεσμός και η επικοινωνιακή σχέση της ψυχής με το εκάστοτε βιολογικό πλανητικό σύστημα είναι οι αισθήσεις. Η ψυχή έχει την δυνατότητα να παράγει και να ατομικοποιεί εκεί τις αισθήσεις γεννώντας τες και αυτές μετά προεκτείνονται μέσα στην αφομοιωτική κατάσταση της πλανητικής ατμόσφαιρας και του βιολογικού της συστήματος. Ταυτοχρόνως, αρχίζει η ψυχή να έχει μια διακινούμενη αποδεκτέα συνεργασία με το πλανητικό σύστημα. Είναι η στιγμή που ο πλανήτης αρχίζει να διαμορφώνει το ψυχοσωματικό της ένδυμα. Το κίνητρο της σχέσης της ζωής και της μη ζωής είναι οι αισθήσεις. Αυτές είναι που δίνουν την εκφραστική τοποθέτηση στην ψυχή, βάσει της οποίας διαμορφώνεται και το ένδυμά της, που το προσδιορίζουμε ως σωματική διάσταση.

Η σωματική διάσταση βρίσκεται πάντοτε μέσα σε μια ενεργοκινητική θέση και σχέση μεταξύ της σωματικής τοποθέτησης και της αισθησιακής κινητικότητας. Η κινητικότητα αυτή έχει αμέσως τον προσδιορισμό τής έκφρασης της ζωής.

Αυτό όλο το συνιστάμενο θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό για τα Ενδιάμεσα Σύμπαντα. Στα Κάτω Σύμπαντα, οι ατομικότητες δεν έχουν τέτοια δικαιώματα, να αντιληφθούν ορισμένα πράγματα για το βιοσύστημα και για το νόημα της ζωής του ατόμου. Αντίθετα, στα Ενδιάμεσα Σύμπαντα, ενώ έχουν τα δικαιώματα αυτά, σπάνια έχουν εισέλθει σε αυτές τις έννοιες. Κι αυτό, επειδή η μετακινητική κατάσταση της Δημιουργίας, που διαγράφει να γίνονται αλλαγές ανά εποχές, διαμορφώνει δυσκολίες στο να εισέλθουν τα άτομα σε αυτή την αντίληψη της διαφοροποίησης του συστήματος στην βιολογική και βιοχημική του λειτουργικότητα. Γι’ αυτό και, ανά διαστήματα, στέλνονται από τα Ανώτερα Σύμπαντα ορισμένες Οντότητες για να αφήσουν μηνύματα στους ανθρώπους σχετικά με το πώς πρέπει να διαφοροποιήσουν και διαμορφώσουν την σκέψη τους, ώστε να μπορέσουν να εναρμονιστούν με το σχήμα της κάθε νέας εποχής…