Το βιβλίο του Ιωάννη Γ. Τσάτσαρη «Το Επόμενο Βήμα της Δημιουργίας. Η Αποκάλυψη» που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2006, κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Έπιστος.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στο βιβλίο αυτό ανέπτυξα τα θέματα εκείνα που, κατά τη γνώμη μου, είναι μεγάλη ανάγκη να γνωρίσει ο άνθρωπος εδώ στη Γη που βρίσκεται, ώστε να μπορέσει να εισέλθει στο νόημα της ζωής, στο νόημα της Δημιουργίας αλλά και στο νόημα των ες αεί πορειών του στα σύμπαντα. Η προσπάθειά μου ήταν να αποκαλύψω τη σχέση μεταξύ της Φύσης και του ανθρώπου. Κατ’ αρχάς, ξεκίνησα, με κάποιες στοιχειώδεις αναφορές, να παρουσιάσω το ηλιακό μας σύστημα, ώστε να μπορέσουμε να εισαχθούμε επαγωγικά στο φυσικό σύστημα του πλανήτη μας. Κι αυτό, επειδή θεωρώ αναγκαίο να μάθει ο άνθρωπος ορισμένα θέματα που αφορούν στον ίδιο, αλλά και στο χώρο μέσα στον οποίο βρίσκεται. Κατά το παρελθόν έχουν γίνει πάρα πολλές αναφορές από κάποιους πάνω σε αυτό το θέμα. Αλλά, από ό,τι διαπίστωσα, δεν έχουν προσεγγίσει την πραγματικότητα του χώρου μας ακριβώς όπως είναι. Και, ενώ έχουν συλλάβει μόνο τις παραμετρικές καταστάσεις των θεμάτων της έρευνάς τους, εντούτοις, τις τοποθετούν και τις παρουσιάζουν ωσάν να ήταν τα κύρια θέματα. Η παραμετρική κατάσταση, όμως, όπως θα το δείτε να το αναλύω μέσα σε αυτό το βιβλίο, είναι, κατά το πλείστον, ένας αρνητικός παράγοντας.

Αλλά, οι άνθρωποι της Γης δεν έχουν κατανοήσει τι σημαίνει «αρνητικό», τι σημαίνει «θετικό», τι σημαίνει «Δημιουργία». Βέβαια, αυτά δεν είναι εύκολα θέματα. Όμως, οι προσπάθειες των ανθρώπων θα έπρεπε να στρέφονται πάντα προς την κατανόηση αυτών των τεράστιων εννοιών, διότι αυτά είναι το μέλλον τους. Εφόσον ο άνθρωπος έχει παρόν και μέλλον Πτο παρελθόν, δηλαδή, την προέλευσή του, δεν την γνωρίζει και ούτε πρόκειται να την γνωρίσει, εάν πρώτα δεν εξελιχθεί μέσα σε επίπεδα πολύ ειδικής πνευματικής αντίληψηςΠ θα πρέπει οπωσδήποτε να αγωνιστεί, για να εισέλθει στις ουσιαστικές αντιλήψεις της ζωής. Δυστυχώς, οι λεγόμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» της Γης, όπως προσδιορίζουν τις αναφορές τους πάνω στα θέματα της ζωής, δεν μας παρουσιάζουν τίποτε το ουσιαστικό, που να μας προσδίδει γνώση για το παρόν, αλλά και για το μέλλον. Μας δημιουργούν μόνο επιδερμικές ψευδαισθήσεις και μας κρατούν δεμένους εκεί, έως ότου έρχεται η στιγμή να φύγουμε από εδώ και ανακαλύπτουμε πως έχουμε χάσει όλο το χρόνο που μας δόθηκε ως ευκαιρία για να μάθουμε εκείνα που έπρεπε, ώστε, μεταβαίνοντας στον επόμενο σταθμό της πορείας μας, να είμαστε έτοιμοι για τα καινούρια που θα συναντήσουμε εκεί. Στο βιβλίο αυτό προσπαθώ να εισαγάγω τον αναγνώστη στις ουσιαστικές θέσεις της Φύσης, ώστε σιγά-σιγά να αναπτυχθεί η αντίληψή του και από εκεί να εισαχθεί στους πνευματικούς δρόμους, εκείνους που σου μαρτυρούν την ουσιαστική αλήθεια για τη ζωή· γνώσεις χρήσιμες, όχι μόνο για το παρόν σου εδώ, αλλά και για το επόμενο βήμα σου…

Προσπάθησα, μέσω του κανόνα της Φύσης, να αποκαλύψω το ασυνείδητο και το συνειδητό, να παρουσιάσω πώς λειτουργεί το αρνητικό και γιατί, ποια είναι η Νομοδιάταξη της Δημιουργίας που το κατευθύνει, ενώ, ταυτοχρόνως, εισέρχομαι στη σωματική διάπλαση του ανθρώπου, για να αποκαλύψω ότι είναι ένα παραγόμενο στοιχείο της Φύσης, μέσα από το οποίο δημιουργείται, διαμορφώνεται και ολοκληρώνεται η ατομική του παρουσία. Εκεί, μέσα σε αυτή την οργανική διάπλαση, εργάζονται κάποιες απόρρητες εσωτερικές καταστάσεις, για να παραγάγουν στον άνθρωπο μια αντίληψη για τα πράγματα και, ίσως, καταφέρουν να τον οδηγήσουν στη λεγόμενη «πνευματική αντίληψη». Και ας μην ξεγελιέστε: πνευματική αντίληψη δεν υφίσταται, εάν πρώτα δεν γνωρίσει ο άνθρωπος γιατί είναι έτσι το παρόν της ζωής του, γιατί υπάρχει μέσα του και εργάζεται το αρνητικό και γιατί το θετικό. Ίσως αναρωτηθείτε γιατί η πρώτη αναφορά του βιβλίου αυτού είναι «Αισθησιογονίες». Εάν θα μπορούσατε να εισέλθετε στη Φύση που λειτουργεί ως οργανική ενεργητικότητα, θα μπορούσατε να έλθετε και στη βιολογική Φύση του ανθρώπου και να δείτε ακριβώς πώς λειτουργεί ο οργανισμός του: όλα εκεί διαγράφονται με μαθηματική και γεωμετρική τάξη, διερχόμενα τις βιογονίες των σταθμών και υποσταθμών της οργανικότητας, ώστε να βρίσκονται πάντοτε σε ετοιμότητα για την επόμενη οργανική κίνηση. Εκεί είναι που μπορεί να ανακύψουν και οι «οργανολειτουργικές κενότητες» στον οργανισμό του ατόμου.

Αυτό που ονομάζω «κενότητες», ουσιαστικά, είναι η παρεμβολή της Αντινομικής (αρνητικής) αρχής. Παρεμβαίνει στις βιογονίες, που συντελούνται κάθε μέρα άπειρες μέσα σε έναν οργανισμό, για να δημιουργήσει κενότητες, και, έτσι, ο άνθρωπος να μην μπορεί να ακολουθήσει τη φυσιολογική ταχύτητα του χρόνου της ζωής του, αλλά να μένει πίσω και να παρεμβαίνουν μέσα του άλλες, παραμετρικές ταχύτητες, από έξω, που τον καταβάλλουν και διασπούν τη συνέχεια των ταχυτήτων του οργανικού χρόνου που εκείνος χρειάζεται για να αναπτύξει την αντίληψή του πάνω στα ουσιαστικά θέματα της ζωής. Άλλωστε, η δουλειά της Αντινομίας είναι ακριβώς αυτή: να κόβει την ταχύτητα χρόνου της σκέψης του ατόμου, ώστε το άτομο να χάνει τα χρονικά εκείνα επείγοντα και αναγκαία σημεία που του παρουσιάζονται και, μετά, να βρίσκεται σε μια συγχυστική κατάσταση, η οποία, σιγά-σιγά, του αφαιρεί κάθε ελπίδα για την παρούσα αλλά και τη μελλοντική του εξέλιξη. Σε αυτό το βιβλίο προσπαθώ να σας αναπτύξω όλες τις ορμητικές και παρορμητικές καταστάσεις του ανθρώπου, οι οποίες διαμορφώνονται ως μια λειτουργική δραστηριότητα μέσα από το ενδοκρινικό, νευρικό, κυκλοφορικό του σύστημα και με όλα τα άλλα στοιχεία που συμβάλλουν, για να παραχθεί η κατάσταση της παρουσίας του ατόμου εδώ. Θα συναντήσετε πάρα πολλές αναφορές γύρω από την ψυχοσύνθεση και ψυχοδέσμευση της ανθρώπινης λειτουργίας: πώς λειτουργεί, γιατί λειτουργεί έτσι και ποια είναι τα αποτελέσματά της, όπως η εκδήλωση διαφόρων ασθενειών. Θα μπορούσα να πω ότι η εκδήλωση όλων των ασθενειών έχει την έλευσή της σε ένα ψυχοδιασπαστικό λειτούργημα στο οποίο υποπέφτει ο άνθρωπος κατά τη χρονική του ζωή εδώ.

Βέβαια, για να αντιληφθεί κάποιος τι ακριβώς θέλω να πω, χρειάζεται λίγη περισσότερη σκέψη. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην παραχθεί μια ασθένεια, όταν εμείς προσκολλώμαστε μονόπλευρα στα πράγματα και ασχολούμαστε, κατά το πλείστον, με την επιδερμική πλευρά της ατομικής μας κατάστασης, διαμορφώνοντας εκεί πάνω ως πιστεύω μας το ότι θα βρούμε την επιδερμική απόλαυση, τη λεγόμενη «ευτυχία», ότι θα απολαύσουμε τη δοξασία και ότι θα έχουμε και την αθανασία; Όμως, τελικά, ούτε δοξασία απολαμβάνουμε, ούτε δόξα βρίσκουμε, ούτε η αθανασία μας πλησιάζει ποτέ. Διότι η επιδερμικότητα είναι ένα υλικό στοιχείο της Φύσης, πάνω στο οποίο εγκαθίστανται οι αισθήσεις. Η δουλειά του ασυνειδήτου είναι να μπορέσει να επηρεάσει τις αισθήσεις και να τις κατευθύνει. Και αυτές, ως κατευθυνόμενες του ασυνειδήτου που γίνονται, θα διαμορφώνουν διάφορα τεχνομορφικά στοιχεία μπροστά μας, που εμείς θα τα πιστεύουμε σαν να ήταν αληθινά· αυτά, όμως, θα μας οδηγούν πάντοτε στο λάθος, στην πτώση και στα βεβαρημένα για εμάς αποτελέσματα. Με αυτό το ανάγνωσμα προσπάθησα να σας αποκαλύψω ποια είναι η θέση του ανθρώπου στα Ενδιάμεσα σύμπαντα και, ειδικά, εδώ στη Γη, η οποία διαθέτει ένα πολύ διαφορετικό Φυσιονομικό σύστημα, που διέπεται από οργανοστοιχειακούς συνδυασμούς μπερδεμένους από το αρνητικό. Το βιβλίο αυτό, καλό θα είναι να μελετηθεί πολλές φορές, για να σας αναπτύξει την αντίληψη, ώστε, εάν είσαστε παιδιά, να δείτε πώς πρέπει να ακολουθήσετε τη μελλοντική σας πορεία· εάν είσαστε νέοι, να δείτε τι θα πρέπει να προτιμάτε και τι να απορρίπτετε· εάν είσαστε ενήλικες οποιασδήποτε ηλικίας, να σας δώσει την ευκαιρία να μάθετε εκείνα που χρειάζεστε, για να σταματήσετε το χειρότερο στην πορεία σας και να εισέλθετε στο καλύτερο.

Αν, πάλι, είσαστε παντρεμένοι, να κατανοήσετε πώς θα πρέπει να λειτουργήσετε με το σύντροφό σας· δηλαδή, να καταλάβετε ότι θα πρέπει να πορεύεστε ως συνέταιροι, ως φίλοι και ως αγαπημένοι. Διότι, μόνον έτσι, όταν αποφασίσετε να κάνετε παιδιά, θα σας δοθεί η ευκαιρία να θυμηθείτε πώς παρουσιάζονταν σε εσάς τους ίδιους οι αναγκαιότητες, όταν ήσασταν παιδιά, και ζητούσατε κάτι, αλλά οι γονείς σας δεν το καταλάβαιναν και προσπαθούσαν, μέσα από τη δική τους θέση ως ενήλικες, και με τη δική τους υποκειμενική γνώση, να σας τοποθετήσουν εκεί που οι ίδιοι νόμιζαν, βάσει πάντα της προσωπικής τους αντίληψης για την επιτυχία του ανθρώπου. Όμως, υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Οι γονείς έχουν, εσωτερικά, την αισθησιο-οργανική τοποθέτηση της ηλικίας τους. Τα παιδιά, όντας πολύ μικρότερης ηλικίας, έχουν εντελώς διαφοροποιημένη εσωτερική τοποθέτηση. Βλέπετε, η ζωή δεν παρουσιάζει τοποθετήσεις μιας συγκεκριμένης μόνο ηλικίας. Η ζωή δημιουργήθηκε για να αναπτύσσει το άτομο επαγωγικά και, κατά την κάθε χρονική στιγμή της επαγωγικότητας αυτής, να ζει μέσα σε έναν διαφορετικό οργανικό, βιολογικό και ψυχολογικό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια σχέση μεταξύ του κόσμου που ζει το μικρό παιδί και του κόσμου των ενηλίκων. Και, τελικά, έχει γίνει από όλους αποδεκτή η μονόπλευρη εκείνη κατάσταση όπου ο μεγάλος λέει στο μικρότερο τι να κάνει και ο μικρός πρέπει να υποτάσσεται!

Κατά τον όρο της υποταγής, όμως, διαμορφώνονται και οι διαφορές μεταξύ τους, μέσα από κάποιες διαδικασίες του αισθησιοβιολογικού συστήματος του ατόμου. Αυτό πώς γίνεται; Όλα τα στιγμιότυπα της προσπάθειας των μεγάλων να υποτάξουν και να κατευθύνουν ένα παιδί, καταγράφονται σε μια ενδόμυχη τάξη του και, κατά το πέρασμα των ηλικιών, κατά τους χρόνους της ανάγκης για κοινωνικές σχέσεις, προβάλλονται στο άτομο τα περιστατικά της εξαναγκαστικής υποταγής που του επέβαλαν κάποτε οι μεγαλύτεροι, αλλά με μια μορφή που δεν μπορεί να την αναγνωρίσει επακριβώς στους χρόνους της· αυτά, τα αρπάζουν οι υποταγμένες στο ασυνείδητο αισθήσεις και δημιουργούν στο άτομο την τάση να έχει διαφορές. Αυτές οι διαφορές δημιουργούν τις προϋποθέσεις για όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας σήμερα, αλλά και για πολλά άλλα, που δεν τα βλέπουμε. Οι διαφορές που αναπτύξαμε στο παρελθόν, από ατομικό θέμα, γίνεται σιγά-σιγά κοινωνικό. ΓιΥ αυτό και φτάσαμε στο σημείο, από τη μια να μιλάμε για αγάπη, αλλά, από την άλλη, να έχουμε ως κυρίαρχο οδηγό μέσα μας τις διαφορές μας με τους άλλους. Εκεί γεννάται και αναπτύσσεται η ζήλια μεταξύ των ανθρώπων. Και από ατομικό θέμα που είναι στην αρχή, μπορεί να φθάσει να γίνει έως και διεθνικό. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε «ψυχογενετικά». Όμως, κατ’ εμέ, δεν λέγονται «ψυχογενετικά», αλλά «αισθησιογενετικά του ασυνειδήτου». Αυτά διαμορφώνουν την κατάσταση της ζωής των ανθρώπων της Γης, που εύκολα μπορείτε να παρατηρήσετε γύρω σας ποια είναι.

Αλλά και την ιστορία αν διαβάσετε, με τις διαφορές μεταξύ των ομάδων, των εθνών, των κρατών, με τις σφαγές και τους πολέμους, μπορείτε να παρατηρήσετε ότι σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος στη Γη με ολοκληρωμένη αντίληψη, που να μπορεί να επιφέρει ουσιαστικά οφέλη στους επόμενούς του. Και, για εμένα, το πρώτο όφελος για τον άνθρωπο είναι να αναπτυχθεί η αντίληψή του με τρόπο που να μπορεί να βλέπει τα πράγματα ακριβώς όπως είναι, και όχι να πορεύεται με υποθετικές φασματικές επιθυμίες, να λογομιλά αιωρούμενος πάνω από τα θέματα και να φθάνει στο τέλος να λειτουργεί μέσα του σε μια σχεδόν λανθάνουσα κατάσταση, η οποία δεν θα του αποδώσει ποτέ την αποζητούμενη ευτυχία της ζωής. Καλό θα είναι ο άνθρωπος να μελετήσει με ειδική προσοχή αυτές τις αποκαλύψεις. Και να λάβει υπ’ όψιν του ότι, ο γράφων αυτό το βιβλίο, πρώτα έγινε παρατηρητής όλων των ανθρώπων της Γης, έχοντας ταξειδέψει σε πολλές χώρες του πλανήτη αυτού, και μετά αποφάσισε να γράψει βιβλία. Και η αντίληψή του δεν είναι αντίληψη μιας ολιγόχρονης επιδερμικής επιρροής, αλλά είναι μια αντίληψη χρονικών και διαχρονικών παρατηρήσεων μέσα στην ιστορία των ανθρώπων της Γης.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ο Ιωάννης Γ. Τσάτσαρης μας παραδίδει σε αυτό το βιβλίο ένα μέρος της ειδικής του γνώσης πάνω στην αισθησιογονική λειτουργικότητα του ανθρώπινου όντος, που, κατά τη βεβαιότητά του, είναι το πιο μεγάλο μυστικό της απόρρητης ασυνείδητης λειτουργικότητας του ατόμου, αλλά και το κλειδί που ανοίγει όλες τις γνώσεις. Χιλιάδες χρόνια μετά τη ρήση του Σωκράτη «γνώθι σεαυτόν», ο Ιωάννης έρχεται να μας βοηθήσει ακριβώς σε αυτό: να ερευνήσουμε και να αποκτήσουμε μέσα μας την προϋπόθεση κάθε υπαρκτής γνώσης, της γνώσης του εαυτού. Για τον Ιωάννη Γ. Τσάτσαρη, η γνώση, δηλαδή η αντίληψη για ό,τι μας περιβάλλει ή για ό,τι εγκλείουμε στον εσωτερικό μας χώρο, είναι έτοιμη να μας ανοιχθεί, αρκεί να μάθουμε να παρακάμπτουμε τα εμπόδια.

Το μοναδικό εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου είναι οι παρεμβολές του ασυνειδήτου σε κάθε λειτουργία ή έκφανση της ύπαρξής του. Για τις παρεμβολές αυτές το ασυνείδητο επιστρατεύει τις αισθήσεις, που είναι οργανικές ιδιότητες ροπής και ενέργειας, αρχικά, χωρίς αφέντη. Πώς λειτουργούν οι οντότητες αυτές; Ποιες ιδιότητες αναπτύσσουν κάτω από τις επιρροές του ασυνειδήτου; Τι οδηγούν τον ανυποψίαστο άνθρωπο να κάνει, να πιστεύει, να είναι; Για άλλη μία φορά, ο συγγραφέας Ιωάννης Γ. Τσάτσαρης θα μας κάνει μια Αποκάλυψη, τέτοια που δεν έχει ξαναγίνει από τις γνωστές ψυχαναλυτικές, νευροφυσιολογικές, γενετικές ή φυσικοχημικές έρευνες των ανθρώπων όλων των εποχών. Αφιερωμένο στους τολμηρούς της έρευνας μόνο, αυτό το βιβλίο απαντά ολικά και με μοναδικό τρόπο στο ερώτημα «Άνθρωπος», λύνοντας για πρώτη φορά το αίνιγμα της Σφίγγας…